zondag 14 april 2013

Michael's wedding - Part 8

Groom and Groom

We zitten op de I-75N richting Detroit. De laatste dag van deze reis is aangebroken. Na een ontbijt bij Michael en Dave thuis zijn we op weg naar Toronto waar we vanavond een vliegtuig pakken naar huis.

De heenrit heeft een stuk langer geduurd dan we hadden gedacht, we zijn 9 uur onderweg geweest waar de Gps aangaf dat het in een goeie 6 uur had moeten lukken. De Gps heeft natuurlijk geen rekening gehouden met Mr Ucci en pauzes om te tanken en/of iets te eten wat we dan ook geregeld hebben gedaan.

Gelukkig maar, of ik had nooit het Waffle House leren kennen waar ik een heerlijke wafel verorberd heb met Pecan noten, chocolate chips en peanut butter. En nog een klodder gewone boter. Over een caloriebom gesproken ...
De peanut butter kwam in dezelfde vorm als de chocolate chips, zalig!! You gotta love this country.

Tegen kwart over zes ‘s avonds, 9 uur nadat we vertrokken waren, parkeerden we de wagen op de oprit van Michaels huis die net op dat moment naar buiten stapte en begon te glunderen toen hij ons zag. Onze timing had niet beter kunnen zijn, hij was op weg naar de kerk om te repeteren voor morgen, nu konden we mee.

We logeerden in een huis van vrienden van Michael die aan het overwinteren waren in Florida en Michael reed ons daar eerst heen om de bagage af te zetten. Kristoffel bleef in het huis, na 9 uur rijden, wat hij zondag nog eens moest doen, was dat een slimme zet.

Kim, Michael en ik reden naar de St Mark Episcopal Church waar een hoop mensen ons vol ongeduld stond op te wachten. Father Aaron was een jonge pastoor die de dienst zou leiden. Vrolijk, open gezicht, zag er een toffe kerel uit. Het homo huwelijk is in de staat Ohio niet erkend. Ik vond het dan ook fascinerend dat zij dit wel in een kerk konden vieren, maar niet voor de wet.

Bij ons in België is het homo huwelijk wel erkend maar een huwelijk kan onmogelijk gezegend worden in een kerk als het niet eerst gewettigd is. Hier is dat blijkbaar anders. Father Aaron vertelde me dat hij niet het woord ‘marriage’ zou gebruiken, maar het woord ‘covenant’. Hij zou het een ‘marriage’ kunnen en misschien zelfs mogen noemen, maar speelde liever op safe. Zo stond het ook op het uitgebreide programma van de grote dag morgen.


Eerlijk gezegd vind ik ‘covenant’ nog niet zo’n slecht woord, misschien zelfs beter dan huwelijk. Een covenant is immers een overeenkomst tussen twee partijen om elkaar wederzijds te steunen.

Het koppel zou wel een register tekenen, samen met de getuigen, maar het woord ‘Marriage’ was doorgestreept en in de plaats waren de woorden ‘Commitment Ceremony’ ernaast bijgeschreven. Het woord ‘Bride’ was ook doorgestreept, en vervangen door een tweede ‘Groom’. Grappig.


Father Aaron ging snel door de dienst. Ik ging de eerste lezing brengen, en Psalm 98. De tekst zou flink uitvergroot klaarliggen voor me. Geweldig.

Cody en Cory, 2 van de 6 kinderen van Dave’s broer Ron, gingen de pastoor bijstaan tijdens de dienst (en staan vermeld in het programmaboek als ‘Acolytes’). Rons echtgenote was aanwezig op deze generale repetitie maar zou er de dag daarna, de dag van de ceremonie zelf, niet bijzijn. Haar vader had gezworen haar te onterven als ze naar een gay wedding zou gaan. De neefjes hadden een paar slapeloze nachten gehad omdat opa hen gezegd had dat ze recht naar de hel gingen als ze deel zouden uitmaken van deze schaamteloze ceremonie volgens hem. De neefjes bleken uiteindelijk minder bang van de hel, dan hun moeder van het onterven, want hun witte gewaden hingen al klaar en de jongens hun oogjes straalden.

Naast de ceremonie was het een full swing religieuze viering, met communiegang, en Father Aaron instrueerde zijn acolieten dat ze de mensen rij per rij moesten laten naar voren komen. Zij die niet ter communie wilden gaan moesten de armen voor de borst kruisen, en blijven zitten. Na afloop vroeg de pastoor of iemand nog opmerkingen had, of ideeën, en ik kon het niet laten.

Bij het overlijden van de moeder van onze Schepen van Cultuur Philip Heylen, had de pastoor iets moois gedaan.
De Carolus Borromeus zat vol die dag, en de pastoor verwelkomde iedereen en was verheugd over de opkomst. Velen kwamen voor Philip, en waren wellicht niet allemaal volgelingen van het Katholieke geloof. De pastoor stelde echter voor dat bij de communie iedereen toch naar voren zou komen, en zij die de communie niet in ontvangst wilden nemen, konden dan hun hand, in plaats van die uit te steken, op hun hart te leggen, als teken van respect, en om te tonen dat hun hart op de juiste plaats zit. Ik vond dat toen zo mooi, dat ik het meegaf aan Father Aaron.

Hij vond het geweldig. Zo maakt elke aanwezige dezelfde beweging in de kerk, iedereen stapt naar voor, mooi vond hij het, en hij had het nog nooit ergens gezien of gehoord. Veel beter dan blijven zitten met je armen gekruist voor je borst.
“If in a few years from now, you are attending mass in any church in de US, and they will tell you to put your hand on your heart instead, you’ll know who started this” zei hij met een knipoog.

Na de generale repetitie nodigde Michael alle aanwezigen uit voor een etentje bij hem en Dave thuis, en een kwartiertje later schoven we met een man of 16 aan, aan 2 prachtig gedekte tafels.



Michael had voor iedereen een cadeautje, en een lief woord. Voor mij had hij een prachtige doos gekocht met allerlei wijn attributen. Wijnring, flesopener, ringetjes om aan stelen van glazen te hangen zodat iedereen kon onthouden wat zijn glas was, een wijnthermometer, … prachtig!

Ik had ook een geschenkje voor hen bij. In het kantwinkeltje Dupon bij de Antwerpse kathedraal had ik een mooie doos gekocht met een prachtstuk antieke kant. Op aanraden van de dame van de winkel zijn we ermee naar een atelier in Essen gereden waar op een bijpassend stukje linnen de initialen ‘M’ en ‘D’ zijn geborduurd want ik wilde er een persoonlijk tintje aan geven. De tranen schoten bij Michael in de ogen en ik was tevreden.

Ook had ik een fotoboekje gemaakt met foto's van al onze ontmoetingen en avonturen dat door iedereen met het nodige gelach en commentaar werd bekeken. Ik had er ook eentje gemaakt voor Tina, zij was er immers van in het begin bij, de Marilyn Monroe veiling in New York in 1999.


We spraken af tegen 12h de volgende dag en na een lange dag kroop ik achter het stuur van de Santa Fe, op zoek naar het huis. Man, wat een geweldige uitvinding, zo’n Gps. Ik mag er niet aan denken wat er anders gebeurd had kunnen zijn.

We deelden het huis met Antonia/Tim en haar/zijn vrouw Cathy. Die hadden we tijdens ons laatste bezoek ook ontmoet en toen heb ik een heel openhartig gesprek gehad met Antonia over het hele transgender gebeuren.

Antonia is een Transgenderist, iemand die zich kleedt en gedraagt als zijnde van het ander geslacht, doch zonder nood aan hormonen of een operatie, en hij/zij is heterosexueel. Michael is eerder Gender Queer. Zich grotendeels kleden volgens eigen geslacht, gepimpt met accessoires en juwelen toebehorend aan het andere geslacht, Michael is homosexueel. Antonia geeft lezingen over het onderwerp en praat er graag over om de vele misverstanden uit de wereld te helpen. Chapeau voor Antonia en Cathy. Het kan niet altijd gemakkelijk voor ze geweest zijn …

Wij werden de volgende ochtend weer lekker vroeg wakker en tegen half 10 stonden we daar, in vol ornaat, ready to go to church! We hadden nog tijd voor een ontbijt, en best wel trek en zo trokken we op onderzoek uit, voor het eerst met een auto.

Amerika zit op dat vlak vreemd maar wel praktisch in elkaar. Ook Sidney.
Sidney bestaat vooral uit woonwijken. Mooie woonwijken met grote dure huizen met beelden in de voortuin. Het Statue of Liberty in de ene, de Holy Virgin in een andere, wijken met iets minder grote maar nog steeds mooie huizen, wijken met in elkaar vallende kramakkelige kleine huisjes waar de front porch door balken worden gestut en de buitenkant toch wel een likje verf kan gebruiken.

Dan is er een klein downtown met mooi gerechtsgebouw, prachtig oud postkantoor, een paar winkels, … en dan de commerciële centra. De Hardy’s, Wendy’s, Betsy’s, … naast de McDonalds, Dominos en Tim Horton’s. Op een steenworp van CVS Pharmacy, Drugstores, Walmart, … en tussenin zagen we plots een … Waffle House!!

Kristoffel in zijn smoking, ik in mijn halter jumpsuit en gouden glitterschoenen, Kim in een diep uitgesneden zwarte top, sjieke broek en rode clutch, … we stapten binnen en voelden alle ogen op ons gericht. De gesprekken stokten en ik dacht dat de hele tent in luid applaus zou uitbarsten.
Net niet.

Na opnieuw een overheerlijke pecan waffle met chocolate chips en peanutbutter voor mij en een meer traditioneel ontbijt met toast en eieren voor Kristoffel en Kim, rekenden we af en stapten we naar buiten. Een grijze man met guitige blik deinsde achteruit. “Wow, that’s quite a nice bow tie you’re wearing today sir!” en tegen de eerstvolgende kerel binnen die hij zag riep hij “And where is your bow tie man?”


Dressed to the nines deden we er nog een schepje bovenop en trokken naar Walmart.
Ik weet niet hoe de mensen het hier volhouden. Ik zou stijf van de stress staan moest ik hier boodschappen moeten doen.

The People of Walmart

De rayon met chips is ongeveer 100m lang, de afdeling flessenwater heeft de afmetingen van een city Delhaize, ze hebben wel 50verschilende soorten peanut butter, om nog maar te zwijgen van de soorten snoep, saus, crackers, …


Kim kocht 2 zakjes mint flavored M&M’s, en wij bezweken voor catbeds die je aan een raam kunt bevestigen met zuignappen zoals ik ze ergens op tv had gezien. Benieuwd of die in de smaak zouden vallen thuis ...

Om toe te treden tot het selecte groepje, the People of Walmart, poseerden we met onze grocery bags voor een Walmart sign. Voila.




We kwamen aan bij Michael en Dave, net op tijd voor de ‘reveal’. Ze zagen er schitterend uit!!! Dave in een zwarte smoking met wit hemd, zwarte strik en met een rode vest, Michael in rokkostuum met een rode cumber band en de antieke juwelen set van aunt Irene. (Na het incident in New York waar Michael één oorbel op straat was verloren maar had teruggevonden had hij de sluiting laten aanpassen, maar het blijft een goed verhaal.)

Ze droegen beiden een corsage die vastgepind zat met een diamanten broche die Tina hen geleend had, en die uit 2 identieke delen bestond. Prachtig!



My first gay wedding

We waren een dik uur te vroeg in de kerk, maar het was al een betrieb van jewelste. Ik gaf Aaron zijn boek terug dat hij de avond voordien had laten liggen bij Michael, “The cross in the closet”. Interessante lectuur.
Father Aaron had al wat muziek opgezet. “World on a string” door Michael Bublé, “I wanna be loved by you” door Marilyn, “You can be my hero”, … persoonlijke keuzes van groom en groom. Je zag dat de pastoor meeleefde.
Hij had ook een levenspartner, een man. Ik begon die Episcopaalse kerk hoe langer hoe leuker te vinden.

Daar waar bij ons het bruidspaar pas binnenkomt als iedereen al lang zit, liepen Michael en Dave vrolijk rond tussen de genodigden die druppelsgewijs binnenkwamen. Ze maakten met iedereen een praatje, poseerden voor foto's, namen gracieus bloemen en geschenken in ontvangst en genoten van elk moment.


Michelle, Michael’s zuster kwam me gedag zeggen. Die had ik voor het eerst gezien in 2001, met haar gezin op een BBQ in Sidney. Ze bedankte me. Michael vond het zo geweldig dat ik hem de armband van Elizabeth Taylor had toevertrouwd. “It meant the world to him!” En dat wij helemaal uit Europa waren gekomen voor de bruiloft, echt super.
Het was tijd, we begonnen eraan. My first gay wedding.

Eerst werd het register getekend, bij ons gebeurt dat aan het einde van de ceremonie, en dan stapten Michael en Dave het altaar op en lichtten een kaarsje aan voor Michael’s moeder, Jo Anne die vorig jaar was overleden. Het kaarsjezat in een mooie kandelaar die door haar zelf gemaakt was, en op de achtergrond klonk het lied “Mama” gezongen door Il Divo.

Na de kaars voor mama staken ze een rainbow kaars aan voor alle:
“Gay, Lesbian, Bisexual and Transgender people – those who cannot be out, those who are out and experiencing trouble, and those who had been killed.”
Mooi.


De ceremonie ging er iets anders aan toe dan wij gewend zijn. Het koppel zit op het altaar, met het gezicht naar de kerkgangers toe, en ze zijn in een soort van halve cirkel geflankeerd door hun ‘presenters’, de getuigen, in dit geval broer van Dave en zus van Michael, en andere dierbaren. Hier Marc en Steve, en Antonia en Cathy. De pastoor staat in het midden, en spreekt iedereen toe.

Na de verwelkoming en eerste gebeden was het mijn beurt voor de eerste lezing, meteen gevolgd door Psalm 98.
De volgende lezer was Kent, de man in wiens huis Michael en Dave mekaar hebben leren kennen ongeveer 7 jaar geleden. Dan was het de beurt aan de presenters die het koppel aanboden, de vows van de heppel, gevolgd door prayers, het commitment met het hele “I will support and care for you, enduring all things, bearing all things. I will hold and cherish you, in times of plenty, in times of want. I will honor and love you, forsaking all others, as long as we both shall live.” Ze gaven elkaar een ring en het paar werd door de pastoor gezegend. Het leek alsof we in een film zaten.


In het programmaboekje stond uitgelegd dat wie geen communie wilde ontvangen, zijn of haar armen over de borst gekruist diende te houden, maar Father Aaron ging voor het hand op het hart. Joepie! De eerste stap tot de hervorming van de kerk in de Verenigde Staten van Amerika was gezet.

De resterende muziek was erg toepasselijk. “I will choose to love” door Ray Bolz, een zanger die uit de kast kwam in 2008, “Safe” door Jason en Dimarco, in 2008 legaal gehuwd als homo koppel in California, en als slotnummer “Color my world” uit de film “Priscilla, Queen of the desert.

Het dankwoord achteraan vermelde de namen van alle deelnemers, en een zinnetje dat me trof. “We pray that some day the state of Ohio and the United States of America will also recognize our union.”

Het feest werd gehouden in een kasteel vlakbij Michaels oude huis. Er werden bijna 100 gasten verwacht.
Ik werd meteen links en rechts aangesproken “Hi, I wore your bracelet”, “Hi, are you wearing the bracelet? Can I see it?”, “I was sick last year and when Michael came to visit me, he always cheered me up with your bracelet. He was so proud you trusted him with that”, “Oh, there is the bracelet. I tried to convince Michael to tell you he had lost it but he wouldn’t.”, …
Elizabeth moest het weten, dat haar bracelet half Sidney Ohio in oproer had gebracht. She’d love it!!!


Het bruidspaar maakte een spectaculaire entree en sneed eerst de bruidstaart aan. Al hun dierbaren stonden er omheen, het was een mooi moment.



Daarna nam iedereen plaats en was het tijd voor speeches. Michael en Dave hadden mij ook gevraagd een toast uit te brengen. Ze vonden het toch wel heel bijzonder dat wij helemaal vanuit België waren overgevlogen. De 2 grooms spraken elkaar daarna nog even toe, en de ceremoniemeester liet de microfoon open liggen. Iedereen die nog een woordje wilde zeggen, was welkom om dit te doen. Zo origineel.


Michelle, Michael’s zuster, nam ons mee naar man Steve wiens leven ik voor altijd veranderd bleek te hebben. Laatste keer dat ik hem sprak, werkte ik nog bij Synovate, een marktonderzoekbureau. Toen was ik ook al onder de indruk van het aanbod in Amerikaanse supermarkten, en ik had net een studie gelezen dat, uit hoe meer verschillende producten men kan kiezen, hoe ontevredener men is met zijn uiteindelijke keuze. Er zijn namelijk zoveel andere keuzes mogelijk, dat de kans dat een ander product beter is, vel groter is dan wanneer je bijvoorbeeld maar uit 3 variëteiten kunt kiezen.

“And everytime I go to the supermarket” zei hij, “and I see those 35 different toothpaste, I start to doubt which one I should buy, and I think about what you said …”
Na 12 jaar …

Tegen 20h was het feestje afgelopen. Ideale formule. Wij trokken naar het huis om te pakken en zouden zondagochtend bij de newly weds gaan ontbijten alvorens we gingen rijden.


Michael's wedding Part 1
Michael's wedding Part 2
Michael's wedding Part 3
Michael's wedding Part 4
Michael's wedding part 5
Michael's wedding part 6
Michael's wedding part 7
Michael's wedding part 8
Michael's wedding Slot


Mijn speech op het huwelijk:
Dearly beloved,
I’ve always wanted to say that. And another one, although less appropriate for the occasion, Follow that car!

For those of you who don’t know me, I am Carolien, Michaels friend from Belgium.
Belgium, the country famous for chocolate, waffles, and diamonds. Now you all start to understand why he likes me that much.

Michael and I met 14 years ago, in New York City, because of a woman we both love. Most of you probably know Michael isn’t that much into women, and neither am I for that matter, but this woman, she is something else.

I am talking about Marilyn Monroe, and the occasion was The Sale of her Personal Property by the famous auction house Christie’s at Rockefeller Plaza. It is there that we met another special lady, Tina, who is also present today. We clicked and spent a wonderful few days together.

I am pretty sure you’ve all experienced something like that. You go on a trip, you meet someone you connect with, you share a few meals, the stories of your life, you exchange phone numbers and e-mail addresses and you promise each other you will stay in touch and then …
You don’t.

Well, not with Michael. We did stay in touch, we really did. My husband Kristoffel and I flew to Dayton two years after that first meeting. The 3 of us continued to Hollywood and hooked up with Tina who came especially from San Francisco to celebrate Michaels birthday on June 1st.

A few years later, Michael travelled to Belgium, they are still talking about that by the way.

And then we were to meet again, in Hollywood, to commemorate the 45th anniversary of the untimely death of Marilyn Monroe, and Michael had brought a date. Dave.
We shared the most wonderful experiences together. The awesome dance performance at Coming out with the Stars the year Obama got elected President of the United States for the first time.
Everybody who’s not smiling now is probably a Republican.

Another Marilyn Monroe Memorial last summer, where we met the lovely Kim, also present today. A cruise we took, Michael and Dave with me and my husband, in the Mediterranean where we had about 6 meals a day together, complemented with gym lessons at 6.30am.

I guess you are the only two guys in the world my husband wouldn’t mind me sharing a room with, and we did, in New York again, almost 2 years ago to be present at the sale of the prestigious jewelry collection of Dame Elizabeth Taylor, again at Christies.

Of course nobody here will be surprised when I tell you the doorman at Christie’s, the same one who was there at the Marilyn auction, recognized Michael, and was thrilled to see him.

That’s just the kind of guy he is, unforgettable, and I am happy he found someone who obviously feels that way about him too.

We have a saying in Belgium. It’s better to have a good neighbor than a friend who lives far away.
Well, I would trade any of my neighbors, for you my friend.

I love you, and I hope you will be happy ever after.

Geen opmerkingen: