zondag 11 december 2011

The girl who had everything



De tentoonstelling van de juwelen van Elizabeth Taylor beantwoordde volledig aan de verwachtingen. Vanmorgen om 9 uur trokken we op pad, na een ontbijt van koffie en muffins in de lobby van het hotel – superidee en ook heel gezellig. Veel bedrijvigheid in de lobby, mensen kletsen gezellig door mekaar in verschillende talen en als hotel bespaar je op ontbijtkosten, zoals bijvoorbeeld zaal en personeel, en wij vonden het prima.

We wandelden langs 5th Avenue onder een staalblauwe hemel richting Christie’s. Er was geen hond op straat zo vroeg, heerlijk rustig – even later bleken die allemaal te schaatsen onder de kerstboom op Rockefeller Center – en wij stonden veel te vroeg bij Christie’s voor de deur. Net als toen bij Marilyn waren alle ramen bekleed met gigantische foto’s van Elizabeth Taylor op haar mooist, en details van enkele juwelen.
Wij verwachtten een horde mensen, het was immers de voorlaatste dag van de tentoonstelling, en zondag. Een paar kerels waren dranghekken aan het klaarzetten, ha, zie je wel, ze verwachten nog veel volk, maar bij navraag bleken die voor de Today Show te zijn.
Aan de ingang van Christie’s, een half uur voor de deuren open gingen, stonden welgeteld 3 dames in de rij. Hm, La Liz leek minder populair dan we dachten. Wij wandelden nog een rondje, en toen we terugkwamen begon er toch wat te bewegen.

Er stond een oude bekende aan de deur, Gil, de doorman die wij in 1999 ontmoet hadden, mee gebabbeld en geposeerd hadden voor een paar leuke foto’s en waarmee Michael contact had gehouden. Michael had kerstkoekjes voor Gil en zijn vrouw gebakken. De man was zichtbaar ontroerd en vloog ons rond de nek. Hij liet ons binnen.

De volgende 4 uur vlogen voorbij. Alle zalen op de 2 verdiepingen van Christie’s waren in gebruik voor deze tentoonstelling. In de eerste zaal werd op een reuzenscherm een korte video vertoond van Elizabeth en enkele topstukken. Daarnaast waren tientallen medewerkers in de weer met de verkoop van de 6 (zes!!) tentoonstellingscatalogi. Als je ze allemaal wilde, was je 300 dollar kwijt. De bovenverdieping was volledig gewijd aan de couture.
Op neutrale witte mannequins in allerhande poses prijkten kleurrijke en kostbare jurken van Elizabeth Taylor.

Valentino, Dior, Pucci, Versace, Chanel, Halston, … niet de minsten. Levensgrote zwart wit foto’s van La Liz in 1 van de honderden creaties lieten je geen moment vergeten om wie het hier draaide en gaven inzicht in deze wereldberoemde vrouw en haar passies.


Een rekje met 12 Chanel tasjes, een zaal met 16 kaftans. Een kamer met 200 handtassen in alle kleuren van de regenboog met zelfs een groene Delvaux tas, een display met 20 Louis Vuitton koffers met een lavendelkleurige naamkaartjes aan alle stuks in hoofdletters, met uitroepteken “MINE!”. Gevoel voor humor has ze wel (adres en telefoonnummer aan de achterkant was voorzichtigheidshalve verwijderd zei een medewerkster. Waarom? Ze zou toch niet meer antwoorden?)


Op het vliegtuig had ik op mijn gloednieuwe Sony E-reader de (ongeautoriseerde) biografie van Kitty Kelly gelezen en was van de ene verbazing in de andere gevallen.
Wat een kreng soms, en niet al te snugger doordat ze door haar moeder van school was gehaald ten voordele van haar filmcarrière, maar met een gevoel voor humor dat haar scherpe kantjes glad kon strijken. Een hypochonder die nooit maar dan ook nooit alleen wilde zijn. Meer dan 30 operaties waarvan een paar echt niet nodig waren geweest en een paar andere haar bijna het leven kostte. Een kindsterretje dat door haar moeder tot het uiterste gepusht werd en dat lot op jonge leeftijd al gracieus droeg. Een dwingeland die pas rustte wanneer ze haar zin kreeg, maar voor goeie vrienden door het vuur ging en gul was met geschenken en kleding (ze droeg een jurk maar één keer en gaf hem dan weg). En dan de mannen.
Elke keer verliefd met een overtuiging dat het voor altijd zou zijn, elke keer, een keer of 10 dus waarvan 8 keer voor het altaar eindigde, met 7 verschillende mannen. De 2 trouwjurken met Richard Burton kregen een ereplaats in de tentoonstelling. The love of her life. Sentimenteel was ze ook dus, het feit dat ze juist deze 2 jurken altijd bewaard heeft, liegt er niet om.



Later, en na Burton vooral, kampte ze met gewichtschommelingen en jojode ze tussen de 60 en de 97kilo maar aan haar garderobe was dat niet te zien (alhoewel een kaftan een vetrolletje waarschijnlijk beter kan verbergen dan een strakke Versace). Later hoorden we dat Elizabeth uitdrukkelijk had bevolen om al haar kledingstukken uit de John Warner periode (echtgenoot nummer 6) na haar dood in te nemen tot een size 10 en de maat er te laten uit knippen. Ze was lang van te voren bezig met deze veiling, minutieus gepland van het eerste tot het laatste lotnummer.

We schuifelden met honderden nieuwsgierig langs avondjurken, sjaals, tailleurs, jurken met struisvogelveren, bloezen, schoenen, meubilair, vazen, fotolijsten, bronzen beelden, filmposters, regisseursstoelen, schilderijen (met een schitterende Van Gogh), en natuurlijk langs de juwelen.
De juwelen. Nog nooit had ik zoiets gezien. Parures met diamanten en smaragden, diamanten en robijnen, diamanten en saffieren, diamanten en parels, … ringen, armbanden, oorbellen, … de ene nog schitterender dan de andere. Sommigen hadden een naam “the Mike Todd earrings”, “the Richard Burton brooch”, “the Elizabeth Taylor diamond” (daarvoor heette hij de Krupp diamant. 33,19 karaat, cadeautje van Mike Todd), “the Mike Todd tiara” (die haar hiermee kroonde tot zijn koningin en Queen van Hollywood. Ze droeg het ding vaak, onder meer in haar zwembad) “the Taj Mahal Diamond” (ooit eigendom geweest van de man die de Taj Mahal voor zijn overleden vrouw had laten bouwen, cadeautje van Richard Burton) en “La Peregrina”. Het pronkstuk van deze hele tentoonstelling. De allergrootste natuurlijke peervormige parel ter wereld die in de 16e eeuw nog had toebehoord aan Philips II, zoon van Karel V, later gezet in een halssnoer met parels, diamanten en robijnen door Cartier. Weer een cadeautje van Richard Burton.
En ondertussen was het toch flink vol gelopen bij Christie’s. Minutenlang aanschuiven bij elke kast waarin weer een paar karaat lag te blinken. De ‘oooohs’ en ‘aaaaahs’ niet van de lucht.
Het publiek was heel divers. Jong, oud, sjiek, wat minder, blank, zwart, man, vrouw. Tegen een uur of 3 was het over de koppen lopen, aan 30 dollar de man, slim van Christie’s. Ik kreeg van een lief meisje een pins toen ik (twee van de 6) catalogi kocht, die waren alleen voor medewerkers en werden niet verkocht dus niet aandoen tot na de veiling vroeg ze. Geen probleem!! En eens buiten deden we – 12 jaar na datum – een nieuwe fotosessie met Gil!






Elizabeth Taylor Auction part 1
Elizabeth Taylor Auction part 2
Elizabeth Taylor Auction part 3
Elizabeth Taylor Auction part 4
Elizabeth Taylor Auction slot
Elizabeth Taylor Auction Aftermath

Geen opmerkingen: