donderdag 28 oktober 2010

O Romeo, Romeo, wherefore art thou Romeo?

Na een paar maanden in 't Stad te wonen ben ik erachter dat er verschillende manieren zijn om van ons thuis naar het centrum te fietsen.
Door de Leopoldstraat, of over het Vleminckxveld, door de Lange Gasthuisstraat, door het stadspark, ...
Mijn lievelingsweg echter is die over de Oude Vaartplaats.
Rotweg, daar nie van, zo zonder fietspad, met kinderkoppen, automobilisten die volgens mij nog nooit van een fietser gehoord hebben, trucks die int midden van de weg staan om te leveren, ...

Nee, de keuze van mijn rijweg heeft alles te maken met een schone jongen waar ik al een paar maanden een serieuze boon voor heb.
Romeo.

Elke keer ik voorbij fiets ter hoogte van nummer 55, kijk ik of ik hem niet zie zitten aan het raam.
Soms, als de deur open staat, en ik iets zie bewegen, vertraag ik, parkeer mijn fiets en stap zijn winkel binnen, ik vind er altijd wel iets dat ik kan gebruiken voor onze katten Sushi of Tapa.
Normaal gezien staat hij meteen rechts naast de deur, Romeo, en dan loop ik er op af, en steek mijn vinger in zijn kooi.
Hij kom er dan meteen op af gekropen, wiegt eerst wat heen en weer met zijn kopke, en neemt dan zachtjes mijn vinger in zijn bek, gefascineerd door mijn fuchsia nagels.

Romeo is een prachtige blauwstaart papegaai, en ondertussen zijn we dikke maatjes geworden.
Onlangs was het zijn verjaardag, zijn eerste, en kreeg hij een lekker trosje druiven. Het was een plezier hem te ervan te zien smikkelen.

Eergisteren fietste ik na sluitingstijd langs de dierenwinkel, De Pauw. Het was al donker, maar toch vertraagde ik even om te zwaaien naar Romeo.
Maar ik zag zijn kooi niet. Vertwijfeld reed ik verder naar huis. Waar kon hij zijn?
De volgende ochtend, voordat de winkels open gaan fietse ik er weer langs.
Inderdaad, kooi weg. Zou hij verkocht zijn, of erger ...?

Vandaag kon ik me niet langer meer bedwingen. Ik had toch kattenbakzand nodig maakte ik mezelf wijs.
Ik parkeerde mijn fiets voor de deur, met een klein hartje, en declameerde bij mezelf "O Romeo, Romeo, wherefore art thou Romeo?". Ik stapte binnen.

Alsof het me helemaal niks deed vroeg ik de verkoopster langs mijn neus weg "Ah tiens, is de Romeo verkocht?" en wachtte bang af.

"Neen, het is wat koud aan de deur, dus hij staat al een paar dagen vanachter. Bij het kattenbakzand"

En ja hoor, daar stond hij.
Verbeelde ik het me, of was hij echt blij me te zien? Ik stak mijn vinger in zijn kooi.
Hij greep ernaar met zijn grote klauw en begon als vanouds op mijn nagel te sabbelen.

Het vervolg van dit verhaal kun je hier lezen.

maandag 18 oktober 2010

Kunstzinnig skaten in Antwerpen


Het binnenpleintje van Kavka op de Oudaan werd zaterdag omgetoverd tot een skateparadijs ter gelegenheid van de eerste Skateboarding Day georganiseerd door Chosen, de nieuwe Streetwear Store in de Kammenstraat.

Zowel professionals als beginners mochten tonen wat ze in huis hadden en kregen elk een run van 2 minuten op de grote houten ramp. Het feestje werd gecompleteerd door DJ’s en Graffiti artiesten, en dat zorgde voor mooie, kleurrijke beelden.

Wijkcorrespondent Carolien Krijnen voor Gazet van Antwerpen

zondag 3 oktober 2010

Katjes knijpen

Eindelijk een kat gevonden in Firenze.
En zij was ook blij ...

“In Paris, you learn wit, in London you learn to crush your social rivals, and in Florence you learn poise.”

De Florentijnen hebben een speciale manier van doen.
De quote van Virgil Thompson, een Amerikaans componist, zit er bovenop. Ze hebben dat "je ne sais quoi", "qualcosa di particolare", ... Ze lopen rond alsof de wereld van hen is, en je zou voor minder.
1/5 van alle Europese kunstschatten zijn in Firenze terug te vinden. De hele stad is een superlatief, grootste, meeste, hoogste, oudste, ... En de Florentijnen zelf lijken ook wel fragiele museumstukken.

Gisteren, 2 oktober, vielen er om de 10 seconden 3 minuscule druppeltjes regenwater uit de hemel, en de Florentijnen renden weg alsof de zondvloed eraan kwam.
Slechts heel voorzichtig kwamen ze terug de staat op, lang nadat deze weer kurkdroog was, gehuld in regenjassen, met laarzen, enorme sjaals, wollen vesten en dikke mantels.
Wij liepen rond in jeans en T-shirt, ik op sandalen (doch met hak!) en zagen op straat enkel mensen in dikke winterjassen, met grote zonnebrillen, zware sjaals en gesloten poncho's.
Mocht er al eens iemand in T-shirt voorbij lopen, was dat zonder uitzondering iemand in shorts met sneakers en een grote pet, en zwaar Amerikaans accent.

We liepen bijna alleen op straat, tenminste, tot aan de Piazza San Lorenzo waar dagelijks een touristenmarkt wordt gehouden met lederwaren en andere veel te dure items.
Ook Firenze bindt de strijd aan tegen de namaak goederen, maar blijkbaar wordt hier enkel de koper gestraft, de verkopers laten het niet aan hun hartje komen en leggen straffeloos de Gucci's naast de Vuittons, net naast of onder de waarschuwingsboden.

Op een zondag is dit een stad als geen ander, de meeste winkels dicht, maar sommigen waren open, en dat was genoeg om mij in de startblokken te krijgen.
Kristoffel ging met een boekje op een terrasje zitten, en ik ging de winkels op de Ponte Vecchio eens in detail bekijken.
Tourist trap number 1 in Firenze, maar wel met een mooi verhaal.

Op de brug hadden verschillende slagers en leerlooiers vroeger hun bedrijfje, maar de de Medici hadden een grote gang laten aanleggen op de brug zodat ze van hun Palazzo Vecchio naar hun Palazzo Pitti konden wandelen zonder zich te mengen onder, laat staan te laten zien aan, het plebs.
Cosimo I vond dat de activiteiten die op de brug plaats vonden teveel stonken, dus exit stinkende slagers en leerlooiers, en welkom goudhandelaars en juweliers.

Volgens de overlevering is het woord 'bankroet' in Firenze ontstaan. Wanneer een koopman zijn standplaats niet meer kon betalen, werd de tafel (banca) waarop hij zijn waar uitgestald had, in elkaar getrapt door soldaten (kapot = rotta). Deze handeling werd "bancarotta" genoemd. Als een koopman geen tafel meer had, kon hij ook niets meer verkopen.

Niettegenstaande het een zondag was, werd er nog genoeg aan de man gebracht. Aan het begin van de brug stonden een drietal jongedames iets uit te delen, ik schonk er verder geen aandacht aan.
Ongeveer in het midden van de brug, was het een drukte van jewelste. Allerlei belangrijk uitziende individuen in pak kregen een glas wijn ingeschonken, onder alziend oog van de pers.

Natuurlijk, Firenze Winetown, het evenementje dat we al een paar dagen links en rechts hadden zien opduiken.
Na de obligatoire fotoshoot zag ik ineens allerlei mensen zich aanmelden, met wijnglas, en realiseerde me toen dat dat het was wat die hostessen daar stonden te doen, wijnglazen uitdelen.

Het duurde geen 2 minuten of ik had ook een wijnglas, en nog eens 30 seconden later was dat vol, en ik deelde mee in de Florentijnse feestvreugde.






Hoogtepunt van het event was de nieuwshelicopter die probeerde beelden van het gebeuren vast te leggen, en die bij elke ronde boven de Ponte Vecchio werd onthaald op hartelijke kreten van het uitgelaten Forentijnse publiek. Gelijk waar elders had het bijna belachelijk geleken, maar hier in Firenze kon je het alleen maar stijlvol vinden, en ik was er toch maar weer bij :)

vrijdag 1 oktober 2010

Give a girl the right pair of shoes, and she can conquer the world

Volgens verschillende bronnen is dit een quote van Marilyn Monroe, en dat zou het best wel eens kunnen zijn. Een andere is "I don't know who invented high heels, but all women owe him a lot". En daar kan ik het enkel volmondig mee eens zijn.

Wat is dat toch met vrouwen en schoenen. Van Imelda Marcos tot Carrie Bradshaw, elke generatie heeft wel zijn schoenengek.
Toeval wil (of niet) dat het Salvatore Ferragamo Museum, naast de grootste Salvatore Ferragamo schoenenwinkel ter wereld, aan het einde van de straat ligt van ons gehuurd appartementje. Vandaag een mindere dag, qua weer althans, dus Ferragamo zou het zijn, en ik stapte het heiligdom binnen.
Gratis bovendien, voor tourguides en journalists, weer een meevaller.

Salvatore Ferragamo's leven leest als een sprookje. Geboren in het armere Zuiden van Italie, maakte hij zijn eerste paar schoenen toen hij 9 jaar oud was, trok op zijn 13 naar de USA en werd wereldberoemd als shoemaker of the stars.
In 1927 kwam hij terug naar Firenze, en vestigde een wereldbedrijf. Ik ken Ferragamo vooral als de man die verschillende schoenen maakte voor Marilyn Monroe (40 paar maar liefst met een constante hak van 11cm, korter wilde ze ze niet), en 1 daarvan terugkocht in 1999 voor 42.000 dollar op de grootste veiling van Marilyn Monroe items ooit, in New York bij Christies waar ik trouwens bij was.
Ferragamo zelf was ondertussen al lang overleden, nog voor Marilyn, in 1960, maar het bedrijf is nog steeds in handen van de familie, met ondertussen 240 winkels wereldwijd.

Het beroemde paar schoenen had ik trouwens ook in Londen gezien, waar de reizende tentoonsteling met Marilyn's spullen nog even passeerde voor de grote veiling in oktober.

De vaste collectie in het museum in Firenze had tijdelijk plaats geruimd voor een tijdelijke, rond Greta Garbo. Eerst was ik een beetje teleurgesteld, ik had zo graag de schoenen van Marilyn nog eens gezien, maar naarmate ik verder en verder in de tentoonstelling kwam, hoe meer de figuur van Greta Garbo me begon te intrigeren.

Garbo ontmoette Ferragamo voor het eerst in zijn winkeltje in Hollywood, en het klikte meteen.
De no nonsense, down to earth, koele Scandinavische schone, en de passionele, Zuiderse extroverte Salvatore, sommige vriendschappen zijn minder evident.
Ze was weg van zijn vakmanschap, en vond het erg jammer toen hij terug naar zijn geliefde Italie trok, in 1927. Ze bleef zijn schoenen kopen, doch vanaf toen enkel bij Saks 5th Avenue.

In 1949 kwam ze voor het eerst in zijn winkel in Firenze, hij vond dat ze geen haar veranderd was.
Ze was in de wolken, en bestelde 70, (zeventig!!) paar schoenen, maatwerk.
Ze droeg enkel platte schoenen, dat was het enige onderwerp waar ze ooit ruzie over hadden gemaakt. Hij vond haar benen zo mooi, en die zouden zoveel mooier zijn met een hakje, maar ze weigerde. Hij smeerde haar toch een bescheiden hak aan, van 4cm, en toen hij haar in haar eerstvolgende film zag, droeg ze de schoen met het hakje. Hij beschouwde het als zijn kleine persoonlijke overwining, maar kwam er nooit meer op terug. Zij droeg vanaf toen enkel nog schoenen met een bescheiden hakje.
Ook toen ze zich, op 36-jarige leeftijd terugtrok in de anonimiteit en zich de volgende 50 jaar van haar leven schuil hield achter gigantische zonnebrillen.

De tentoonstelling toonde kleding uit zowel de prive- als professionele garderobe van Garbo, die mijn interesse prikkelde maar vooral de video zaal - waar een mooie montage in een loop gespeeld werd - deed me besluiten om deze winter, wanneer ik eens veel tijd heb, een paar van haar films te bekijken.

Ik liep de trap op naar buiten, en kon me niet bedwingen om de winkel binnen te stappen. Daar stond ik, helemaal alleen in het heiligdom der heiligdommen, en er stapte een vriendelijke verkoopster op me af. Ik vertelde haar in mijn beste Italiaans dat ik speciaal voor de schoenen van Marilyn was gekomen, maar helaas.
Zonder te verpinken vroeg ze me naar mijn maat. Huh? Euh, 40. Stamelde ik.

Ze liep kordaat naar een kast in de hoek en haalde er 3 dozen uit. "Eccola. Le scarpe di Marilyn"

In elke doos zat een exacte replica van een paar originele Salvatore Ferragamo schoenen, speciaal gemaakt voor Marilyn. Brown crocodile, especially made for Marilyn in 1958 Suede and leather, made for Marilyn for the movie Some Like it Hot voor slechts 150euro per paar.

Prachtig!! Maar denkend aan de Antwerpse kinderkopkes, zag ik er wijselijk van af.

Ik kreeg een grote tas mee met catalogi en een boek, en werd vriendelijk uitgewuifd.
Als ik tegen het einde van de week nog geld over heb, ga ik terug voor deze:
Want geef toe, in the right pair of shoes, a girl can conquer the world ...

Overbodig

Why in heaven's name would anyone ever want to get out of here?